دولت فدرال از کارولینای جنوبی شکایت کرده و گفته است که این ایالت به اندازه کافی برای اطمینان از خروج افراد مبتلا به بیماری های روانی جدی از خانه های گروهی و کمک به بازگشت به جامعه جایی که می توانند کار کنند و زندگی مستقل داشته باشند، انجام نداده است.

در دادخواستی که روز دوشنبه ارائه شد، آمده است که ایالت با تصمیم‌گیری از طریق پول و تصمیمات سیاسی، رها کردن افراد مبتلا به بیماری‌های روانی در خانه‌های گروهی که نمی‌توانند انتخاب کنند چه بخورند، هم اتاقی خود را انتخاب کنند و راهی پیدا کنند، قانون آمریکایی‌های دارای معلولیت را نقض می‌کند. کار در یک شغل یا رفتن به کلیسا و فعالیت های دیگر.

وکلای وزارت دادگستری ایالات متحده در اسناد دادگاه گفتند که این ایالت از زمان شکایت دیگری در سال 2016 از این مسائل مطلع بوده و مقامات فدرال در گزارشی 23 صفحه ای در ماه می 2023 به آنها در مورد مشکلات و اقدامات قانونی احتمالی هشدار دادند.

کریستن کلارک، دستیار وکیل در بخش حقوق مدنی آژانس، در بیانیه ای گفت: «افراد دارای معلولیت در کارولینای جنوبی می توانند و باید بتوانند خدمات را در خانه های خود دریافت کنند، نه اینکه در موسسات منزوی شوند.

سخنگوی برندون چاروچاک در بیانیه ای گفت در حالی که هنری مک مستر، فرماندار جمهوری خواه کارولینای جنوبی، زمان شکایت را زیر سوال می برد، اما در هفته های پایانی دولت جو بایدن، رئیس جمهور دموکرات، در حال کار بر روی راه حل هایی برای مشکلات مطرح شده در این دعوا است.

یک ایده این است که وزارت بهداشت روان ایالتی و معاونت معلولین و نیازهای ویژه را ترکیب کرده و اداره جدید را در کابینه استانداری تحت نظارت او قرار دهیم.

«این واقعیت باقی می‌ماند که سیستم ارائه مراقبت‌های بهداشتی ایالت ما با سازمان‌های غیرکابینه‌ای که پاسخگو و ناکارآمد هستند شکسته است. فرماندار معتقد است که زمان تغییر این وضعیت اکنون فرا رسیده است.

مقامات فدرال پیشنهاد کردند پول بیشتری خرج کنند و مطمئن شوند که برنامه Medicaid ایالتی به اندازه کافی برای برنامه هایی به نام درمان های اجتماعی قاطعانه پرداخت می کند.

تحت این برنامه، تیم ها از افراد مبتلا به بیماری های روانی جدی در خانه خود بازدید می کنند. حداقل یک روانپزشک، دو پرستار روانپزشکی، متخصصان اشتغال و سوء مصرف مواد، و دیگر متخصصان وجود دارد. تحقیقات نشان داده است که تیم ها اغلب می توانند از بحران سلامت روان جلوگیری کنند. تحقیقات وزارت دادگستری نشان داد که آنها همچنین می توانند تیم های بحران را فراهم کنند که می توانند برای جلوگیری از مسائل بزرگتر، از دخالت پلیس تا بستری شدن در بیمارستان روانی، به سرعت واکنش نشان دهند.

تنها چهار تیم در کارولینای جنوبی – در کلمبیا، گرین‌ویل و دیلون – وجود دارد و آنها پوشش سراسری را ارائه نمی‌کنند. پرسنل کمی هم دارند.

در حال حاضر حدود 1000 نفر در خانه های گروهی زندگی می کنند. تعداد زیادی از آنها به بازرسان فدرال گفتند که می‌خواهند خودشان زندگی کنند، اما با مشکلاتی مواجه شدند.

مقامات فدرال ماه ها را صرف تحقیق در مورد آنچه که به طور رسمی تسهیلات مراقبت های اقامتی اجتماعی نامیده می شود، صحبت کردند با ساکنان، مدیران و افرادی که در خارج از خانه برای بیماران مبتلا به بیماری های روانی که به طور مستقل زندگی می کنند، درمان می کنند.

هویت افرادی که صحبت می کردند به دلیل حفظ حریم خصوصیشان ناشناس ماند، از جمله یکی از ساکنان خانه گروهی که اشاره کرد که شرایط زندگی تفاوت چندانی با دهه های قبل ندارد، زمانی که افراد مبتلا به بیماری روانی در مراکز غول پیکر بدون اتاق خصوصی و مراقبت های فردی کمی اسکان داده می شدند. .

ساکنان خانه گروهی اغلب فقط برای یک گردش ماهانه به Walmart یا Dollar General می‌روند. آنها راهی برای کار ندارند زیرا نمی توانند حمل و نقل را به محل کار برسانند. گاهی اوقات خانه با درهای قفل شده و دوربین های امنیتی محصور می شود.

ساکن به بازرسان گفت: «چیزی شبیه یک پناهگاه کوچک در اینجا».

خانه ها طبق قانون موظف هستند تقویم هایی را با فعالیت ها ارسال کنند. مقامات فدرال به ایالت گفتند که محققان دریافتند تقریباً همه آنها رویدادهای داخل خانه مانند هنرها و صنایع دستی، “لحن را نام ببرید”، مطالعه کتاب مقدس، یکنوع بازی شبیه لوتو، “تفریح ​​حباب آور” و صفحات رنگ آمیزی بودند.

“هیچ چشم اندازی از خروج وجود ندارد. هیچ تصوری از داشتن یک زندگی واقعی وجود ندارد. … هیچ چشم اندازی از چیزی وجود ندارد. آنها فقط احساس می کنند گیر کرده اند. کارمند ایالتی که مرتباً از یکی از خانه‌ها بازدید می‌کند، به بازرسان گفت: «این تقریباً مانند بیمارستان‌ها در 150 سال پیش است.

این گزارش به مورد مرد 40 ساله‌ای اشاره می‌کند که به مدت سه سال به طور مستقل زندگی می‌کرد که حمله به آپارتمانش باعث یک بحران سلامت روانی شد که منجر به چندین ماه بستری شدن در بیمارستان روانی شد. او به یک خانه گروهی آزاد شد، جایی که 11 سال در آنجا زندگی کرده است. او به بازرسان گفت که می خواهد مستقل زندگی کند اما هیچ کمکی به او نشده است.

یک زن 43 ساله به بازرسان گفت که در سال 2020 دچار یک بحران روانی شده و به یک خانه گروهی رفت زیرا والدینش فکر می کردند که این به او کمک می کند استقلال خود را بازسازی کند. اکنون والدین در تلاش هستند تا او را بیرون بیاورند زیرا او هیچ کمکی برای مهارت های زندگی دریافت نکرده است.

دیگران یک بحران مالی داشتند که همزمان با یک بحران روانی بود و به کمک برای مسکن ارزان قیمت یا مهارت های شغلی نیاز داشتند.

منبع:usnews